Αρχαιογνωστικός Οδηγός



Κ ε ί μ ε ν α

	Θεός Άρης. Πρωτεύων Θεός της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, εκφραστής της τυφλής εκβολής ωμής ενέργειας
	Πρωτεύων Θεός της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, εκφραστής της τυφλής εκβολής ωμής ενέργειας, «υιός» κατά μία εκδοχή του Θεού Διός και της Θεάς Ήρας (με «αδελφή» του την Θεά Έριδα), κατά μία δεύτερη εκδοχή του Θεού Διός και της πρωτόγονης θεότητας Ενυούς (εκ του «ενυώς», δηλαδή τρόμος, εξ ού και η επίκληση «Ενυάλιος») και κατά μία τρίτη εκδοχή, που αφορά την ύστερη αρχαιότητα, μόνον της Θεάς Ήρας δίχως την μεσολάβηση «αρσενικού» στοιχείου (γι’ αυτό και ονομάσθηκε «απάτωρ», όπως η Θεά Αθηνά ονομάσθηκε «αμήτωρ»), απλώς μυρίζοντας ένα θαυμαστό άνθος της πεδιάδας της Ωλένου (Οβίδιος). [Διαβάστε τη συνέχεια]

	Περί Ναών : Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν Nαό αποκλειστικά το ιδιαίτερο κτίσμα, μέσα στο οποίο στεγαζόταν και φυλασσόταν το άγαλμα της λατρευόμενης θεότητας, σε αντιδιαστολή προς το Ιερό, δηλαδή τον ιερό χώρο, ο οποίος περιλάμβανε τον ναό, τους βωμούς, τα αναθήματα και τις κατοικίες των ιερέων. Η ιστορία της αρχιτεκτονικής των αρχαίων Ελλήνων μας διδάσκει ότι ναοί άρχισαν να κατασκευάζονται από την ομηρική εποχή και έπειτα και πως οι προγενέστεροι τόποι λατρείας ήταν τα Ιερά. [Διαβάστε τη συνέχεια]	Τεύχος 71 ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ www.diipetes.gr

	Περί Βωμών : Το κέντρο της λατρείας των Εθνικών δεν είναι ο Ναός, ένα αρχιτεκτόνημα που δεν συμβολίζει άλλωστε την φοβερή κατοικία μιάς υπερκόσμιας οντότητας, αλλά είναι απλώς σκέπη ιερών αντικειμένων κι αγαλμάτων.Το πραγματικό κέντρο της πατρογονικής μας λατρείας είναι ο βωμός (μία τραπεζόσχημη δηλαδή κατασκευή όπου προσφέρονται διάφορα «ιερεία» στους Θεούς) και βασικό συστατικό της αποτελεί η θυσιαστική πράξη, που αποσκοπεί στην άμεση επικοινωνία με τους Θεούς. Υπήρχαν επίσης και δημόσιοι μικροί βωμοί όπου καιγόταν θυμίαμα ή χύνονταν προσφορές αρωμάτων. Οι βωμοί αποτελούσαν σημείο ασυλίας και όποιος τους άγγιζε θεωρείτο απαραβίαστος, όπως κάποιος που «εκρατούσε το χέρι των Θεών». [Διαβάστε τη συνέχεια]		Οι Σπονδές: Σπονδή λεγόταν, κατά την αρχαιότητα, η έκχυση κάποιου υγρού: κρασιού, νερού, μελιού κ.λπ. πάνω στο βωμό που βρίσκονταν η έτοιμη πυρά της θυσίας. Επίσης σπονδή γινόταν και όπου τελούνταν θυσία προς τιμή κάποιου θεού ή θεών, προς καθαγίαση, ιερή επικύρωση όρκου, υπόσχεσης, συνθήκης, εκεχειρίας, ανακωχής, ειρήνης.
			[Διαβάστε τη συνέχεια]
	Η Mεγάλη Θεά Φύσις : Αυτό που καθιστά την Αρτέμιδα μία από τις μεγαλύτερες θέαινες του ελληνικού κόσμου δεν είναι μόνον ο ατίθασος χαρακτήρας της και η άμεση συγγένειά της προς τον Πατέρα Αθανάτων και θνητών, τον Δία του οποίου είναι θυγατέρα, αλλά και η συχνότατη ταύτισή της προς την Μεγάλη Μητέρα Φύση. [Διαβάστε τη συνέχεια]


	Η Θεά Εστία : Ελληνίδα, σεβάσμια «παρθένα» Θεά, η συμμετοχή της «ηφαιστείας» φλόγας στην δημιουργία όχι ανθρώπων, αλλά Οίκων ανθρώπων, εκφράζουσα την ευγένεια, την αρμονική συμβίωση, την ανθρώπινη αφιέρωση σε σκοπούς, την Οικογένεια, την Φροντίδα, την Ασυλία, την ελπίδα για συνέχιση των γενών. [Διαβάστε τη συνέχεια] ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΕΩΝ : 1. Η ανάγκη για εξηγήσεις και ορισμούς Όποιος ασχολείται με τα σχετικά πράγματα, ευκόλως αντιλαμβάνεται ότι τόσο εκείνοι που εχθρεύονται την Εθνική Ελληνική Θρησκεία, όσο και κάποιοι άλλοι, που δεν αποτελούν αλλ’ απλώς παριστάνουν ότι τάχα αποτελούν ενεργό τμήμα της, αποφεύγουν συστηματικώς να εξηγήσουν τι είναι τέλος πάντων εκείνο που αντιστοίχως αντιμάχονται ή τάχα τιμούν. Με λίγα λόγια, να εξηγήσουν τι είναι οι Θεοί. Αυτή η αποφυγή βεβαίως ερμηνεύεται και λογικώς και ευκόλως, αφού κανείς από τις δύο προαναφερθείσες κατηγορίες ανθρώπων δεν αγαπά ιδιαιτέρως την σαφήνεια, η οποία με την σειρά της, αγαπά ως γνωστόν μόνον τους ειλικρινείς και καλών προθέσεων ανθρώπους. [Διαβάστε τη συνέχεια]		Η λατρεία της Αρτέμιδος: Η λατρεία της Αρτέμιδος υπήρξε λαμπρή σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο. Στον ναό της Αρτέμιδος στις Άγρες της Αττικής υπήρχε άγαλμα της Θεάς που την αναπαριστούσε με το τόξο της στα χέρια καθώς οι Αθηναίοι έλεγαν, όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας στα "Αττικά" του, ότι σε αυτήν την περιοχή κυνήγησε η Άρτεμις για πρώτη φορά όταν ήλθε από τη Δήλο. [Διαβάστε τη συνέχεια]

	Ο Θεός Ερμής: Ο λόγιος, ο κήρυκας, ο αγγελιοφόρος, ο κερδώος, ο προστάτης του εμπορίου, των ποιμένων και των οδοιπόρων. Ο πανούργος παις, ο λυράρης, ο αγώνιος και εναγώνιος. Ο γιος του Δία και της Μαίας, της ωραιότερης εκ των Πλειάδων, των θυγατέρων του Άτλαντα. [Διαβάστε τη συνέχεια]

	Ο Θεός Ποσειδώνας: ήταν γιος του Κρόνου και της Ρέας. Υπάρχουν πολλοί μύθοι σχετικοί με τη γέννησή του. Ένας από αυτούς αναφέρει ότι τον κατάπιε ο Κρόνος και ελευθερώθηκε όταν ο Ζευς έδωσε το βοτάνι της Μήτιδος στον πατέρα του και έβγαλε τα παιδιά που είχε φάει. [Διαβάστε τη συνέχεια]